အဲဒီတုန္းကေပါ့.... ေလာကဓံအတြက္...

အံေတြႀကိတ္ .. မ်က္လုံးေတြ ပိတ္ၿပီး... .ႀကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့တာ....

မနက္ျဖန္ေတြဟာ.. မြန္းက်ပ္လို႔...

သိပ္ေတာ့ . မမ်ားပါဘူး....

ေဆာင္းငါးခု အေျပာင္းမွာေတာ့....

အခ်စ္အတြက္ မဟုတ္တဲ့....သစၥာေတြကုိ.. နားလည္လုိ႔...

နိမ့္ျခင္း ျမင့္ျခင္း သီအုိရီကုိ.. ကၽြမ္းက်င္ခဲ့ၿပီ....

တုန္လႈပ္ျခင္း မကင္းႏုိင္ေသးေပမယ့္....

ယုိင္လဲတုိင္း မငုိသလုိ... ေတာက္ၾကြားတုိင္း မေမာ္ေတာ့ၿပီ....

တကယ္ေတာ့... ဘာမွ မရွိတဲ့.. .အရာက...

တပ္မက္စရာ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ...

ငါရွာေတြ႔ခဲ့ေပါ့.....

အဲဒီမွာပဲ.. ငါ့ေကာင္းကင္ႀကီးက တကယ္ ဟင္းလင္းပြင့္သြားခဲ့တာ.....

(မုိးယံမင္းလြင္)