Tuesday, December 18, 2012

က်ိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ...

ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြနဲ႔ ...

အကဲမျဖတ္စမ္းပါနဲ႕


တကယ္လုိအပ္တာက....

လြတ္လပ္စြာ....

က်ိဳးစားပုိင္ခြင့္နဲ႔

တရားမွ်တစြာ...

က်ိဳးစားမႈ ရလာဒ္ကုိ ...

ရရွိေရးပါ....
အဲဒီကေလးေတြေပါ့.....

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေကာ္ဖီ ခါးခါးကုိ ေသာက္သုံးရင္း

အိပ္မက္ ေတြကုိ ထုဆစ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္...


အဲဒီ ကေလးေတြေပါ့....

ပန္းေတြ ပြင့္မလားလုိ႔....

ပန္းပင္ႀကီးဆီကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတယ္....

အဲဒီကေလးေတြေပါ့.....

အခုထိ...

ငုိေၾကြးေနဆဲပဲေလ....

ၾကားေနၾက ငုိသံေတာ့ မဟုတ္ဘူး...

ကမာၻမေက် ျမန္မာျပည္ ဆုိၿပီး.....

ခပ္တုိးတုိးေလးနဲ႔... ဟစ္ေအာ္ ငုိေၾကြးေနၾကေလရဲ႔......

(မုိးယံမင္းလြင္)
သိပ္ အေရာင္နက္တဲ့ ညေတြမွာ... ခပ္မွိန္မွိန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လင္းေနတဲ့ ၾကယ္တစ္စင္းက....
ေနတစ္စင္း လတစ္စင္းထက္.........
အေရးပါတယ္....

(မုိးယံမင္းလြင္)
ေၾကြမွာဆုိတာ.. သိေပမဲ့... ပြင့္ခ်ိန္မွာေတာ့.. အစြမ္းကုန္ အလွဆုံးပြင့္လုိက္ခ်င္ပါရဲ႔.... ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႔... ဘ၀မုိ႔ပါ.......
ဟင့္အင္း....

အဲဒီ တံခါးေတြကို.. ပိတ္ထားခဲ့တာ.. မင္းကုိ.. မ၀င္လာေစခ်င္လုိ႔မွ.. မဟုတ္တာ...

မင္းမဟုတ္တဲ့.. သူေတြ၀င္လာမွာကုိ.. ငါ မလုိလားလုိ႔ ပိတ္ထားယုံသက္သက္ပါ.....

(မုိးယံမင္းလြင္)
မေပ်ာက္မ်က္ရႈ
ပုလဲဥသုိ႔
ရင္တြင္ ပုိက္ထား
ခ်စ္ေသာ္ျငားလည္း
ခ်ိန္ကားခါလင့္

ရာသီရင့္က
ပ်င္းရိလႈိက္ေမာ
စိတ္ေဇာမၾကြယ္
ရင္၀ယ္မလွ
သစ္သမွ်သာ
ခ်စ္ၾကရွာသည္
လူ႔ျပည္ေလာက
အခ်စ္တည္း.........။ ။

(မုိးယံမင္းလြင္)

လက္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္
နမ္းခြင့္ေတာ့ ရခ်င္တယ္....
ဒါေပမဲ့...
ရုိးညွာရယ္...
ပြင့္လႊာရယ္.. အကုန္စိမ္းမွေတာ့....
ႏွင္းဆီရယ္...
စိမ္းဆိပ္သင့္မွာစုိးလုိ႔....
ငါေလ.. နင့္ကုိ.....
မနမ္း၀ံ့ဘူး.................... ။
ငြားငြားစြင့္စြင့္
၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား
လွတပတ..
ပြင့္ခဲ့ၾကလည္း....
ေမွ်ာ္သူ နမ္းရႈိက္

လွမ္းလုိက္ခဲ့သူ
ရွိလာမည္ဟု....
ေရာ္ရြယ္ရည္သမ္း
မပြင့္လန္းဘူး...
ေလာကတခြင္
လွေစခ်င္လုိ႔...
ငုံစင္ပန္းမွ်
ဖူးဘ၀က...
လွလွလန္းလန္း
ပြင့္သစ္စမ္းသည္....
သခင့္ မေမွ်ာ္ပန္း.........။

(မုိးယံမင္းလြင္)
ေငြလႊာေသြးျဖဴ...
ပြင့္ခ်ပ္တူႏွင့္....
ေလယူတိမ္းမွ်
ယိမ္းကေလသည္....
ေနျခည္ ၀င့္၀င့္

မ၀င့္၀င့္

တိမ္လည္း မညိဳ
မုိးမငုိလည္း...
စုိရီေဆာင္းျမ
ႏွင္းအလွေၾကာင့္

ခ်စ္သူလား....
စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္.............

(မုိးယံမင္းလြင္)
အဲဒီတုန္းကေပါ့.... ေလာကဓံအတြက္...

အံေတြႀကိတ္ .. မ်က္လုံးေတြ ပိတ္ၿပီး... .ႀကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့တာ....

မနက္ျဖန္ေတြဟာ.. မြန္းက်ပ္လို႔...


သိပ္ေတာ့ . မမ်ားပါဘူး....

ေဆာင္းငါးခု အေျပာင္းမွာေတာ့....

အခ်စ္အတြက္ မဟုတ္တဲ့....သစၥာေတြကုိ.. နားလည္လုိ႔...

နိမ့္ျခင္း ျမင့္ျခင္း သီအုိရီကုိ.. ကၽြမ္းက်င္ခဲ့ၿပီ....

တုန္လႈပ္ျခင္း မကင္းႏုိင္ေသးေပမယ့္....

ယုိင္လဲတုိင္း မငုိသလုိ... ေတာက္ၾကြားတုိင္း မေမာ္ေတာ့ၿပီ....

တကယ္ေတာ့... ဘာမွ မရွိတဲ့.. .အရာက...

တပ္မက္စရာ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ...

ငါရွာေတြ႔ခဲ့ေပါ့.....

အဲဒီမွာပဲ.. ငါ့ေကာင္းကင္ႀကီးက တကယ္ ဟင္းလင္းပြင့္သြားခဲ့တာ.....

(မုိးယံမင္းလြင္)